Fragmenty wykładu, który Habermas wygłosił 1 maja 2012 r. w Jerozolimie. Wykład należy do „filozoficzno-politycznych profili” — eseistycznych portretów, które Habermas kreśli swoim wielkim współczesnym.
Narrator utrzymuje, że człowiek nie ma organów pozwalających mu dotknąć „tej niedostępnej otchłani”, ów brak „tożsamości” tak samo oszałamiający jak „rachunek prawdopodobieństwa”, nie może nas zapewnić, że go „doświadczymy”.
Zazdrość zakrzywia nienawiść, czarne pragnienie, w tę zaognioną frustrację, którą niektórzy biorą za miłość; chcę go (ją), lecz nie pragnę go (jej) nawet, więc go (ją) kocham… niestety.
Dzisiejsze ruchy wolnościowe (…) potrzebują moralności, ale nie udaje im się znaleźć innej niż zbudowana na podstawie naukowego poznania ja, pragnienia, nieświadomości etc. Frapuje mnie to podobieństwo sytuacji ludzi antyku i naszej własnej.
Cała ta refleksja, cała filozofia miłości do chłopców, wszystkie te praktyki „zalotów”, jakie w związku z nimi rozwijano — a które kończyły się konkluzją: „Na bogów, nie traktujcie chłopca, jak traktujecie kobietę!” — dowodzą, że w gruncie rzeczy Grecy nie mogli włączyć tej praktyki we własne społeczne „ja”.